Er was eens…
Waargebeurd verhaal

Er was eens een meisje….

Dat heeeeeeeeeeeel graag juf wilde worden. Ik noem haar voor het gemak even… Marije 😉

Het meisje genoot altijd al van mensen om haar heen, vond het fijn om anderen te helpen, iets voor ze te kunnen betekenen.
Iedereen voorspelde ook dat zij later een juf zou worden. Want als kleine meid was zij dagelijks bezig om haar buurkinderen te vermaken met allerlei spelletjes en met haar zelf geknutselde lesjes.
Boekjes maken met werkbladen, puzzeltjes en echt heeeeeeeeeele serieuze rekensommen. Zelfs rapporten deelde zij uit. Het kon niet missen, dit meisje was een juf in de dop!!

En zo begon na het voortgezet onderwijs de opleiding als Pedagogisch Medewerker. WAUW!! Wat straalde het meisje, die ondertussen al best een grote meid was geworden!

Hele dagen bezig zijn met organiseren van activiteiten, creatief met kurk etc… Het meisje… uhh grote meid… had de tijd van haar leven!

Ze mocht stagelopen op een basisschool, waar ze genoot van de kinderen en de kinderen van haar…OVERDUIDELIJK…. Volgende stap was de PABO om echt juf te worden…

Nog meer uitdaging… prachtige werkboeken en presentaties werden er vervaardigd. Mooie lijsten werden werkelijkheid. En na 3 jaar stond dat ooit zo kleine meisje, met haar grote droom om juf te worden, dan echt voor de klas, als ECHTE JUF!!

Jaren was zij gelukkig op een prachtige school, met de leukste kinderen van de wereld. Eind goed al goed?! Uhhh (voor even wel ja)….. Maar helaas bleek die droom toch niet het sprookje waar het meisje altijd in geloofd had….

 

De leukste kinderen van de wereld bleken niet bij haar in de klas te zitten!!

Want het meisje werd zelf moeder… en dat veranderde haar hele leven. De leukste kinderen van de wereld bleken namelijk niet bij haar in de klas te zitten….. Ze woonden bij haar in huis!!!

Wat een GELUK!!!

Maar daar begon ook de onzekerheid…. Ze wilde minder werken om er meer voor haar meest geweldige kinderen te zijn….

En toen kwam de olifant met zijn lange slurf….. POEFFF weg was het sprookje…. 

Nou je snapt vast dat dit zwaar overdreven is…. 😉 Maar ik houd wel van een beeeeeetje gekkigheid….
De kern klopt echter zeker. Want door de geboorte van onze kinderen begon er weldegelijk een heel ander (maar ook zeker een heel MOOI!!) leven.

Waarom ik mijn verhaal deel?

Nou dat zal ik je vertellen…
Ik heb gemerkt dat er om mij heen heeeeeel veel mensen zijn die op een bepaald moment twijfelen over wat zij nou eigenlijk verder willen in het leven, voornamelijk in hun loopbaan. Dat is zo raar… als kind wist ik precies wat ik wilde, en ook heel goed wat ik NIET wilde 😉
Toch blijkt dit anders te werken naar mate je ouder wordt. Ineens slaat de twijfel toe of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt…. Of blijkt iets toch heel anders te zijn dan je had verwacht.

Ik zal je mijn complete levensverhaal besparen, want zo spannend was het nou allemaal ook weer niet…. Maar ik wil wel graag de ommekeer met je delen.

later als ik groot ben

Waar ik onlangs achter kwam is dat ik eigenlijk altijd al het grafische/ creatieve vak in had gewild, alleen wist ik dat nog niet. Ik nam namelijk aan dat mijn interesse in het onderwijs lag, maar eigenlijk was ik alleen maar bezig met vormgeving en ontwerpen van thema’s/ werkbladen/ presentaties/ verslagen/ visueel maken van vorderingen van de kinderen in mooie overzichten/ visueel maken van onderwerpen in de lessen die ik gaf door middel van wandkaarten, interactieve powerpoints etc. Toen ik minder ging werken moest ik de klas dus delen met collega’s, die ook hun eigen manier van lesgeven en registreren hadden uiteraard. Een heel groot deel van mijn creativiteit, die ik al die tijd gebruikt had, viel hierdoor weg.

Ik genoot zeker nog wel van het bezig zijn met de kinderen, maar blijkbaar was dat niet de intentie waarom ik voor het onderwijs gekozen had.

Als ik nu terug denk, dan vallen heel veel puzzelstukjes op hun plek…

Ik was vorige week oude schoolspullen aan het opruimen die nog bij mijn ouders op zolder stonden. Ik bladerde door mijn schriften…. En wat viel mij op? Ik was toen al bezig met vormgeven. Belangrijke aantekeningen had ik omlijnd met mooie gekleurde vakken. Alles gemarkeerd met leuke tekeningetjes.

Mijn werkstukken hadden allemaal als aantekening van de leerkrachten dat ze prachtig verzorgd waren.

Voor een maatschappelijk werker waar ik als puber eens geweest ben, moest ik een dagboek bijhouden. Toen ik deze aan haar gaf, was zij helemaal verbaasd. Ik had er een prachtig boekwerk van gemaakt, alleen de inhoud waar het om ging… tja dat had ze toch anders bedoeld, hahaha

Ik was trots, dat ze het zo mooi vond! Dat was schijnbaar meer mijn doel…

Op de PABO werd ik door een professor al aangesproken dat mijn verslagen er altijd zo uitnodigend uitzagen, dat ik mij eens af moest vragen of ik niet bij een uitgeverij wilde gaan werken. “Tsss….,” dacht ik toen: “ik zit niet op de PABO om bij een uitgever te gaan werken!!”

En als ik dit nu zo opschrijf, dan denk ik…. BLIND PAARD!! Had je dit niet eerder kunnen bedenken???

Maar weet je? Het heeft vast zo moeten zijn! Want ik had de tijd als juf echt niet willen missen! Ik vond het echt geweldig om de kinderen te zien groeien, zowel letterlijk als figuurlijk.

En dat vind ik nog steeds, al help ik nu het liefst startende ondernemers op diezelfde manier. Ik vind het heerlijk om mijn steentje bij te kunnen dragen aan hun groei, alleen nu de groei als ondernemer en de groei van hun bedrijf. Ik geniet het meest van hun trots op hun eigen resultaat!

Want dat is mijn doel, het visueel maken van hun eigen ideeën

In die zin, blijf ik dus nog steeds een beetje “juf”, alleen is dat niet meer mijn dagelijkse naam 😉 Noem mij maar gewoon Marije!